MAINE COON
Maine Coon to kot półdługowłosy średniego typu orientalnego. Średni ciężar dorosłego samca to 6 do 9 kilogramów, a samicy 3 do 5 kilogramów. Ciężar kotów Maine Coon sięga jednak często 11 kilogramów i więcej, a ich długość 1 metra. Okrywa włosowa składa się z dwóch warstw - podszerstka i włosów okrywowych. Ze względu na swoją budowę jest wodoodporna. Futro jest bardzo obfite na brzuchu i pośladkach, a na szyi układa się w charakterystyczną kryzę. U kotów tych dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, jednak najbardziej rozpowszechnione jest brązowe umaszczenie typu tabby.Maine Coon (lub też Mainkun) powstał z krzyżówki amerykańskiego kota pospolitego z kotem typu angora. Ale oprócz prawdziwej historii wiele powstało legend i mitów związanych z pojawieniem się tej rasy. Według jednej, Maine Coon urodził się z romansu szopa (ang. coon) z dziką kotką z okolic Maine. Inna mówi o tym, że Mainkun przybył do Ameryki na statkach wikingów.
W wyniku sterowanej selekcji stały się rasą nie tylko piękną, lecz przede wszystkim pożądaną z tego względu, że jej przedstawiciele przywiązują się do człowieka i – w porównaniu z innymi rasami kotów i innymi gatunkami zwierząt domowych – są bardziej towarzyskie i łatwiejsze we współżyciu, często main coony nazywamy "kotopsami" ponieważ charakterem przypominają psa .Maine coon jest kotem zrównoważonym, ale jednocześnie aktywnym. Interesuje się wszystkim, co wokół niego się dzieje..Mimo dużej i mocnej budowy nie jest agresywny. Bardzo charakterystycznie miauczy - wydaje serię dźwięków podobnych do treli. Kotki maine coon są nadzwyczaj troskliwymi matkami i odznaczają się niezawodnym instynktem macierzyńskim. Wychowują swoje kocięta, których często jest 6 lub 7, bez żadnych kłopotów, przy czym naturalne porody są u tej rasy normą. Nawet kocury niekiedy biorą udział w wychowywaniu młodych, które szybko rosną i w wieku 9 lub 10 miesięcy osiągają imponującą masę ciała.
Do Polski rasę tę sprowadziła Anna Górska na przełomie 1994/1995 roku, zakładając równocześnie hodowlę Jompi*PL. Pierwszą kotką w naszym kraju była GULDFAKSE’S CHI CHI w kolorze czarnym tygrysio-pręgowanym, sprowadzona z hodowli w Danii. Z tej samej hodowli przyjechały potem dwa koty – kotka GULDFAKSE’S Catalina w kolorze niebieskim pręgowanym klasycznie oraz kocur GULDFAKSE’S Woodstock, kot w kolorze czarnym pręgowanym klasycznie. Pierwszy miot w Polsce urodził się w czerwcu 1995 roku i od tego momentu zaczęły pojawiać się koty z różnych stron świata. Hodowcy, chcąc wypracować dobre i atrakcyjne linie, sprowadzali je ze Stanów Zjednoczonych, Danii, Norwegii, Austrii czy Niemiec. Szczególne emocje wzbudzają jednak osobniki z USA, gdzie tkwią korzenie tej rasy.
BRI HIGHLANDER
Kot brytyjski jest jedną z najstarszych ras europejskich; jego przodkowie zostali sprowadzenie do Europy przez Rzymian prawdopodobnie już w II wieku n.e. Oczywiście, aby został uznany za odrębną rasę, musiało minąć wiele stuleci: nastąpiło to pod koniec lat dwudziestych XX stulecia. Do Polski pierwsze brytyjczyki trafiły dopiero w 1992r.
Brytyjczyki długowłose rodzą się czasami w miotach krótkowłosych, gdy gen długiego włosa niesie jednocześnie oboje rodziców. Skąd się bierze ten gen? W okresie powojennym, aby odbudować zniszczoną populację brytyjczyków krzyżowano je z kotami innych ras, m. in. z persami i to właśnie persy są „odpowiedzialne” za gen długiego włosa. Batalia o uznanie kota brytyjskiego długowłosego wciąż trwa, choć rasę tę stopniowo zaczyna uznawać coraz więcej kocich związków.
Kot brytyjski jest dużym kotem, a u brytyjczyków długowłosych wrażenie to jeszcze potęguje obfite futro. Jest mocny i muskularny, o krępej, zwartej budowie ciała i silnej klatce piersiowej. Łapki ma krótkie, solidne, ogon o 2/3 długości tułowia, jest szeroki u nasady, a na końcu zaokrąglony. Głowa jest okrągła i szeroka, osadzona na silnej, krótkiej szyi. Charakterystyczne dla brytyjczyka są tzw. pućki. Krótki, szeroki i prosty nos tylko u nasady ma lekkie zagłębienie. Uszy są krótkie, również szerokie u nasady i szeroko otwarte, oczy zaś duże, okrągłe i szeroko rozstawione.
Futro brytyjczyka długowłosego tak naprawdę jest półdługie, proste, gęste i z bogatym podszerstkiem, nie przylegające gładko, ale również ani zbyt długie, ani lejące. W dotyku powinno być dość szorstkie (nie takie jak u persów, tylko jak u kotów norweskich leśnych, czy main coonów)
Choć młode brytyjczyki mają niespożytą energię do zabawy, dorosły kot brytyjski cechuje się raczej umiarkowanym temperamentem. Trzyma się ziemi, co jest cechą bardzo pożądaną, zwłaszcza w niedużych mieszkaniach. Jest bardzo inteligentny i ma swoją osobowość, dzięki czemu nie wymaga nieustannej uwagi. Jest dumny, pewny siebie, odważny i niezwykle ciekawy świata. Wbrew pozorom, jakie sprawia "misiowaty" wygląd, brytyjczyki nie są wielkimi pieszczochami, trzymają się blisko właściciela, towarzyszą mu w większości domowych czynności, ale raczej nie lubią brania na ręcę i przesiadywania na kolanach.
Najnowsze wiadomości.
Dn. 3 sierpnia 2008 r. Walne Zgromadzenie World Cat Federation stosunkiem glosów 36:4 przyjęlo wniosek przygotowany przez Polski Związek Felinologiczny, i jednocześnie uznało Brytyjczyka długowłosego jako kota rasowego.